Όταν μου μίλησε ο Νάσης για το παλιότερο ενεργό
οινοποιείο της Ελλάδος, και με μαεστρία (μιας και είναι ο κλάδος
του) εκτενώς μου ανέλυσε, όλη του την ιστορία από το 1638, κατάλαβα
ότι εδώ έπρεπε να σταθώ με τρομερή προσοχή και επιμέλεια.
Δεν μπορώ να χωνέψω πως είναι δυνατόν σαν χώρα να έχουμε αυτό
το "Μουσείο Οίνου", αυτόν τον καθρέπτη της λαϊκής οινικής
παράδοσης και να μην μιλάει-παραμιλάει όλη η Ελλάδα για αυτό.
Δεν θα αναφερθώ στην βαρύγδουπη ιστορία του οινοποιείου της Ζακύνθου
(Ζήτω η Σοπρακόμουτος) αλλά θα σταθώ στο αποτέλεσμα και στην διαφορετικότητα
αυτών των μοναδικών κρασιών.
Τα Verdea και Rouge έφτασαν στο κελάρι μας, κατόπιν τρομερής επιμονής
και μεγάλης προσπάθειας αφότου η δυνατότητα επικοινωνίας με την
93-χρονη ιδιοκτήτρια ήταν αδύνατη. Όμως σίγουρα άξιζε και η υπομονή
και η επιμονή...
Verdea 2010 (Σκιαδόπουλο, Ρομπόλα, Βουστολίδη, Παύλο και
Αρετή)
-----------------------------------------------------------------------
Μάτια:
Κεχριμπαρένιο με χρυσές αντάυγιες και ευδιάκριτα δάκρυα.
Μύτη: Ανθική και μελένια με στοιχεία ελαφράς
οξείδωσης να συμπληρώνουν την πολυπλοκότητα του. Οι πέντε ποικιλίες
συνυπάρχουν τόσο αρμονικά, χωρίς καμιά να υπερτερεί ή να "βιάζει"
την άλλη.
Στόμα: Ξηρό, λιγερόκορμο, υψηλής οξύτητας. Τα
αρώματα του στόματος είναι απλά συγκλονιστικά: Μέλι, κερί και
γύρη δένουν τόσο ωραία με αυτήν την διαολεμένη-ανεπιτηδευτή οξείδωση,
που αυτός είναι λόγος, που θα μας αναγκάσει να επισκεφτούμε το
οινοποιείο και εξιχνιάσουμε το μυστήριο που κρύβεται πίσω από
την δυναστεία των Κομούτων... Καταπληκτική επίγευση!
Rouge 2010 (Σκυλοπνύχτης, Κατσακούλιας, Αυγουστιάτης)
-------------------------------------------------------------
Μάτια:
Σκούρο κόκκινο, μέτριας έντασης με καφέ ανταύγιες.
Μύτη: Σύνθετη με τα ζωϊκά αρώματα να κάνουν πρώτα
την εμφάνιση τους, ακολουθεί ελαφρά φυτικότητα, ενώ μπαχάρια και
αρώματα καπνού κλείνουν το αρωματικό προφίλ του οίνου.
Στόμα: Ξηρό, εξίσου λιγερόκορμο όπως το λευκό
με μέτρια οξύτητα. Τα ζωϊκά αρώματα και τα μπαχάρια εκφράζονται
εξίσου ωραία και στο στόμα. Σαφώς από τα πιο εύθραυστα κόκκινα
κρασιά που έχω γευτεί. Σου κινεί την περιέργια από την πρώτη γουλιά
και σε εφραίνει τόσο όμορφα με την ακούραστη γεύση του, ώστε χαίρεσαι
που ρέει μέσα σου αυτό το Ελληνικό παραδοσιακό κρασί!
Μου έχουν γεννηθεί πολλά ερωτηματικά για αυτά τα δύο κρασιά. Για
ένα όμως είμαι σίγουρη, πως όποιος και αν είναι ο τρόπος οινοποίησής
τους, όποια και αν είναι η ηλικία των αμπελιών, όποια και αν είναι
η σύσταση του εδάφους αυτά τα κρασιά δεν έχουν πάνω τους τίποτα...
μα τίποτα το επίπλαστο!
β9.